Door verbonden te zijn aan zowel het collectief Tophoveniers als de Vereniging van Erfgoedhoveniers staat Groenpartners garant voor kwaliteit in zowel hedendaagse als historische tuinen. In deze tuin aan de Vecht speelt vooral het historische aspect een rol. Zowel de paden van grind en gebakken klinkers als de in ere herstelde beplanting verwijzen naar vroegere tijden toen hier nog trekschuiten vanuit Amsterdam en Utrecht voorbijvoeren.
Bij Groenpartners werken creatieve ontwerpers en ambachtelijke hoveniers met een passie voor groen en geschiedenis. Het bedrijf is één van de slechts tien hoveniers in Nederland die het predicaat Tophoveniers mag voeren, daarnaast bezit het een gecertificeerd lidmaatschap van de Vereniging van Erfgoedhoveniers én de Vakgroep Groen Erfgoed. “Tevens zijn we lid van de NVTL, de Nederlandse Vereniging voor Tuin en Landschapsarchitectuur”, vult eigenaar Melle Wierper aan. Groenpartners opereert vanuit het landelijke Nederhorst den Berg en werkt nauw samen met diverse tuin- en landschapsarchitecten, historici en gespecialiseerde onderaannemers. Melle zelf is tuinarchitecte, ze ontwerpt zowel kleine stadstuinen als grote landelijke percelen. Haar kracht zit in het vormgeven van tuinen die aansluiten op zowel de woning als de omgeving en die uiteraard ook voldoen aan de wensen en eisen van de opdrachtgever. “Mijn ontwerpen ontstaan vanuit de kracht van de plek en de historie.
Behoud monumentaal groen
Deze particuliere tuin van circa 440 m2 ligt bij de kleine historische buitenplaats Vroeglust in het dorp Breukelen, aan de Vecht. Het hoofdhuis werd hier midden 18de eeuw gebouwd, de gevel richting de Vecht is grotendeels nog in oorspronkelijke staat. Halverwege de 19de eeuw verscheen de theekoepel in de tuin. Toen de woning recentelijk nieuwe bewoners kreeg, benaderden deze Groenpartners met de vraag om het perceel met aandacht voor de historie te renoveren. “Het eerste aandachtspunt was om de tuin, die door de jaren heen meermalen was opgehoogd zoveel mogelijk terug te brengen tot het oorspronkelijke niveau.” Uiteraard moesten daarbij ook de grindpaden en de bestrating rondom theekoepel en woning in ere hersteld worden. Voor de deur aan de Vechtzijde – “de vroegere voordeur, alles werd toentertijd via het water aangevoerd plus men wilde, anders dan tegenwoordig, graag gezien worden, om te pronken” – verscheen, conform de oorspronkelijke situatie, een nieuwe hardstenen stoep. “De oorspronkelijke benaming voor een stenen opstap voor een woning.” De stoep ligt in het grind en is gemaakt van hetzelfde Belgisch hardsteen waarvan ook de vensterbanken zijn gemaakt. “Bewust geen Chinees hardsteen want dat heeft een andere kleur.” Vervolgens kwam er voor het overgrote deel halfverharding in de vorm van grind. “Daarbij zocht ik de kleur en de korrelgrootte van vroeger, meestal gaat het om mengsels uit de Maas of de Rijn. Soms vinden we nog oud grind in maat 8-16, dat was vroeger het meest toegepast en graag hergebruiken we dat.” Grind legt Melle nooit in stabilisatiematten, ze probeert plastic in de bodem zoveel mogelijk te vermijden. Bij voorkeur legt ze het zoals de Romeinen dat al deden, met eerst een laag grof puin, dan een laag minder grof puin en daarop het grind. “Dan blijft alles stabiel en laat het overtollig regenwater goed door. En het is goed te schoffelen en te harken.” Om te voorkomen dat grind het gazon of de beplanting in rolt, plaatste ze een dunne, stalen randbegrenzing van Ever Edge, donkerbruin dus onopvallend. “Makkelijk te buigen.”
Bij de theekoepel en de vlonder aan het water liggen gebakken klinkers. “Vroeger veel gebruikt en ook hier kiezen we graag voor 2de-hands, liefst de in deze regio veel te vinden klinkers van het zogenaamde Vechtformaat, die relatief smal en lang zijn. Of we kiezen voor nieuwe, ambachtelijk gebakken klinkers.” Een theekoepel is overigens iets dat vaak te vinden is bij buitenplaatsen aan de Vecht. “Meestal tegen de rand van het water, wederom om te pronken richting de passerende schuiten.” Net als de woning heeft ook de theekoepel een monumentale status.
Corrigerend snoeiwerk
Bij de beplanting bleef eveneens behouden wat van historische waarde is. Meest opvallend zijn de twee volgroeide bomen, een witbontbladige esdoorn en een roodbloeiende paardenkastanje. De esdoorn was in redelijk goede staat. “Daar hebben we alleen wat dood hout uit verwijderd.” De rode kastanje was twijfelachtig, maar na gedegen onderzoek bleek kappen niet nodig. “Met extra aandacht proberen we deze wat op te knappen. Samen zijn de bomen immers beeldbepalend.” Eveneens beeldbepalend zijn de donkergroene zuilen van Taxus. Deze hadden eerst nog een wat rommelig uitgegroeide vorm, maar door vakkundig snoeien zijn ze na enkele jaren weer teruggebracht tot hun oorspronkelijk bedoelde, goed gesloten vorm. “Nu snoeien we ze nog eens in de twee jaar.” Links en rechts van de voordeur kwamen twee forse buxusbollen die corresponderen met de centraal gelegen buxuscirkel. “Deze was net als de Taxus bestaand en hebben we eveneens gerenoveerd door fors te snoeien.” Ook de bestaande Magnolia soulangeana en roodbladige sierkers kregen een corrigerende snoeibeurt en ook die passen nu weer perfect in het totaalplaatje.
Voor de kleur kwamen er, in de goede traditie van de Vechtstreek, veel stinzenbollen als krokus en winterakoniet, beide bloeiend op de grens van winter naar voorjaar. Ook groeien er veel cyclamen aan de voet van de hoge taxuszuilen, deze bloeien in het vroege najaar. Al die stinzenbollen zijn afgewisseld met grote groepen vaste planten met wisselende bloeiperiodes. “Stevige groepen, als statements.” Eind voorjaar bijvoorbeeld bloeit de groep Campanula latifolia waarin enkele witte rozen ‘Schneewittchen’ zijn verwerkt, midzomer bloeien de oranjerode Hemerocallis ‘Sammy Russell’ en de rode Persicaria amplexicaulis, in de herfst is het de beurt aan de gele Japanse wasbloem Kirengeshoma. In de buxuscirkel zijn voorjaarsbloeiende sieruien vermengd in een grote groep Acanthus mollis. “Acanthus is bijna jaarrond mooi en heeft historische waarde.” Tegen de theekoepel groeien een aantal struikvormen van Hydrangea quercifolia, een hortensia met een mooie herfstverkleuring en blad dat in de winter gedeeltelijk aanblijft. De treurwilg die hier voor schaduw zorgt, is nieuw aangeplant. “Voor de privacy, de takken hangen ook mooi over de door ons vernieuwde vlonder die aan het zicht vanuit de woning onttrokken is door een lage taxushaag die parallel loopt met de waterkant.”
Summary
Historic greenery on the river Vecht
Groenpartners is affiliated with the Tophoveniers-collective and is a member of the Association of Heritage Gardeners and the Department of Green Heritage. “My designs originated from the power of the place and its history,” says Melle Wierper. This garden is located at the historic estate of Vroeglust, on the river Vecht. When the house recently received new residents, they asked Groenpartners to renovate the plot with its history in mind. “The first point of attention was to return the garden to its original level as much as possible. Naturally, the gravel paths and pavement had to be restored.” With the gravel, Melle sought the color and grain size of the past, sometimes she reused old gravel. She prefers to lay it as the Romans did, first with a layer of coarse rubble, then a layer of less coarse rubble and then the gravel. “Then everything will remain stable and the excess rainwater will pass through properly.” She also likes to choose 2nd hand bricks from the region or new, traditionally baked bricks. The planting also preserved what is of historical value. The two mature deciduous trees are iconic, as are the dark green pillars of Taxus. Expert pruning has brought those yews back to their originally intended, well-closed shape. The existing Magnolia soulangeana and red-leaved ornamental cherry also received corrective pruning, they now fit perfectly into the overall picture. For the color, in the good tradition of the Vecht region, many bulbs were interspersed with large groups of perennials with varying flowering periods.
